จารึกนี้เป็นจารึกที่เก่าแก่อีกชิ้นหนึ่งที่ใช้รูปอักษร "ปัลลวะ" ภาษามอญโบราณ จารึกอักษรไวับนฐานด้านหน้าที่สลักเป็นรูปบัวบาน มีจารึกอักษรอยู่เพียงบรรทัดเดียว อายุของจารึกนี้อยู่ในพุทธศตวรรษที่ 12 (พ.ศ. 1101-1200) ศาสตราจารย์ยอร์ชเซเดส์ ได้กล่าวเรื่องจารึกฐานพระพุทธรูปยืนวัดข่อยไว้ตอนหนึ่งว่า "พระพุทธรูปองค์นี้ต้ังอยู่ในวัดเบญจมบพิตรดุสิตวนารามราชวรวิหาร ในมุขระเบียงนอกกำแพงพระอุโบสถทิศใต้ แต่เดิมอยู่ที่วัดข่อย อำเภอบ้านเซ่า จังหวัดลพบุรี เป็นพระพุทธรูปยืนบนฐานบัวบาน พระหัตถ์ท้ังสองหักเสีย แต่สันนิษฐานได้ว่า พระหัตถ์ขวาคงจะเป็นปางประทานอภัย พระหัตถ์ซ้ายกำชายจีวร (เป็นพระพุทธรูปที่แกะสลักด้วยหิน) ชนิดหินปูนสีเขียว และมีลักษณะต่าง ๆ ต้องกับลักษณะ
พระพุทธรูปคร้ังสมัยกรุงทวารวดี คำจารึกนี้อ่านว่า
"...รลฺล.มางเกาญ วิ.ย จยาค"
