ศิลาจารึกหลักนี้ ได้มาจากวัดมเหยงค์ จังหวัดนครศรีธรรมราช เมื่อแรกเคลื่อนย้ายเข้ากรุงเทพฯ มาอยู่ที่วัดบวรนิเวศวิหาร ตั้งแต่เมื่อใดนั้นไม่ทราบชัด ต่อมาในปี พ.ศ. 2466 สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ ได้รับสั่งให้ย้ายมาเก็บรักษาในหอพระสมุดสำหรับพระนครพร้อมๆ กับจารึกอื่นๆ ซึ่งเคยอยู่ที่วัดบวรนิเวศฯนั้น ซึ่งแต่เดิมสถานที่ตั้งแสดงจารึกอยู่ในท้องพระโรงพระที่นั่งศิวโมกขพิมาน บริเวณพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ พระนคร ต่อมาในปี 2509 หอสมุดแห่งชาติย้ายมาอยู่อาคารใหม่ ที่ท่าวาสุกรี อาคารเก่าที่หอพระสมุดวชิราวุธจึงว่าง ประกอบกับพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ พระนคร ต้องการใช้พระที่นั่งศิวโมกขพิมานจัดแสดงพิพิธภัณฑ์ก่อนประวัติศาสตร์ ใน พ.ศ. 2510 จึงได้ย้ายจารึกซึ่งจัดแสดงอยู่ในพระที่นั่งศิวโมกขพิมานไปเก็บรักษาไว้ที่อาคารหอพระสมุดวชิราวุธ คือ ตึกถาวรวัตถุข้างวัดมหาธาตุยุวราชรังสฤษฎิ์นั่นเอง ในปี พ.ศ. 2521 กรมศิลปากรมีความประสงค์จะให้จารึก ซึ่งจัดไว้เป็นโบราณวัตถุได้อยู่ในความรับผิดชอบของกองพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติตามกฎหมาย จึงได้ย้ายจารึกส่วนใหญ่รวมทั้งศิลาจารึกวัดมเหยงค์ไปเก็บรักษาและตั้งแสดงในหมู่พระวิมาน ห้องอุตราภิมุขในพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ พระนคร จนถึงปัจจุบัน เมื่อพิมพ์เผยแพร่ในประชุมศิลาจารึกสยามภาคที่ 2 ใช้ชื่อว่า หลักที่ 27 ศิลาจารึกวัดมเหยงค์
