ศิลาจารึกหลักนี้เป็นส่วนบนของเสากลมรูปสัณฐานคล้ายดอกบัวตูม มีอักษรจารึกโดยรอบ แต่เนื่องจากด้านหนึ่งของเสาน้ันเนื้อศิลาแตกหายไป ข้อความในจารึกแต่ละบรรทัดจึงมีอยู่เฉพาะตอนกลางไม่มีส่วนต้นและส่วนปลายบรรทัด ทำให้เนื้อความในจารึกขาดตอนไปเป็นช่วง ๆ ฉะน้ันการอ่านแปลจึงจับใจความสมบูรณ์ไม่ได้ เมื่อพิมพ์เผยแพร่ในนิตยสารศิลปากร ใช้ชื่อเรื่องว่า ศิลาจารึกศรีเทพ พช./1 อักษรปัลลวะ ภาษาสันสกฤต พุทธศตวรรษที่ 12
